Kendt tv-vært hader 'cancel culture' og frygter, at demokratiet er i fare
Tv-værten Peter Ingemann fortæller om tre af de største ting fra sit eget liv; Den største sorg, den største glæde og den største bekymring.
Det var som regel ventetiden, der var det værste for mig.
Det var en rædselstid. Det vil jeg fortælle om her.
MIN STØRSTE SORG
Der kunne gå tre til fire uger med en totalt normal og meget sprudlende far, som jeg betragtede som min bedste ven.
Noget, jeg stadig ville gøre, hvis han havde levet i dag.
Men pludselig slukkede det.
Så drak han for eksempel to flasker vodka – blandet med skummetmælk, fordi man så kan få det hurtigere ned.
Min far drak voldsomt i perioder. Han var ikke alkoholiker i normal forstand. Han var kvartalsdranker. Han drak ikke, fordi det skulle være hyggeligt. Det handlede for ham om at komme fuldstændigt væk.
Han gik fra at være den mest fantastiske, kærlige, visionære far og gode ægtemand til at være helt slukket i hovedet.
Der var lange perioder, hvor alt var godt, og min far og jeg hyggede os.
Men det var på samme tid også hårdt. For jo længere tid, der gik i en god periode, jo mere vidste jeg, hvad der nærmede sig.
Det kunne sagtens være en dag, når jeg kom hjem fra skole, og så lå han der. Jeg vidste aldrig hvornår.
I mit barnesind drømte jeg om at have en far, der var almindelig alkoholiker. Jeg havde nogle kammerater, som havde fædre, der drak ti til 15 bajere hver dag. Så var det stabilt. Så vidste man, hvad man havde med at gøre.
Det er ikke sådan, at jeg har fået bank eller været udsat for overgreb.
Ikke andet end at utrygheden selvfølgelig også er et overgreb i sig selv.
Fogeden kom
Når jeg i dag ser historier om de her stakkels fentanylofre ovre i USA, så tænker jeg på min far.
Når han drak, så havde det ikke den effekt, at han blev sjov eller hyggelig. Han faldt bare om.
Jeg ved sgu ikke, hvad han fejlede.
Han har jo haft nogle dæmoner. Et eller andet der indimellem dukkede op, og så skulle der selvmedicineres.
Men prisen på det var, at vores tilværelse faldt fra hinanden.
Der var ofte koldt vand i bruseren, fordi min far ikke kunne betale olieregningen.
Der ville andre lande i verden nok sige: ”Velkommen i klubben.” Men jeg husker også, at mit barndomshjem var på tvangsauktion tre gange.
Jeg husker fogeden, der kom forbi og bankede på, hvor vi engang måtte gemme os under bordet.
For hvis fogeden ikke fik overdraget stævningen, så var den ikke officielt overdraget, og så kunne de ikke smide os ud. Og så fik min far og mor lidt mere tid til at se, om de kunne nå at skaffe pengene.
Minder som dem hører til i den mørke ende. Men jeg vil ikke være et offer. For jeg er ikke et offer.
Sådanne oplevelser skal bruges til noget. Og jeg bruger dem til forhåbentligt at være den bedste far, den bedste ægtemand og det bedste menneske, jeg kan være.
Det, jeg selv synes har været træls, vil jeg ikke udsætte andre mennesker for.
MIN STØRSTE GLÆDE
Man må aldrig glemme de ting, der har gjort ondt.
Men man må heller aldrig dyrke det og indtage offerrollen. Drop offerrollen, men glem på samme tid heller aldrig, hvis du for eksempel har fået bank. Om ikke andet ligger der en erfaring i lorten.
Glem aldrig det, der har gjort ondt. Men brug det til selv at blive bedre.
Sådan har jeg gjort med mine oplevelser som barn. Og de største sorger hænger jo nogle gange lidt sammen med de største glæder.
Den største glæde for mig er helt banal, uden diskussion og second to none, nemlig det at blive forælder til mine to døtre i henholdsvis 2000 og 2003.
Der er ingenting, der slår det.
Jeg kan sige til dem, der ikke har prøvet det, at hvis man står med ens eget nyfødte barn, så er det det største i livet, du nogensinde kommer til at opleve. Og det er det største for dig resten af livet.
Sådan var og er det i hvert fald for mig.
Med ét slag blev jeg vandbærer i min families liv. Min identitet blev skubbet rundt. Nu var jeg en, der skulle sætte mig selv til side og i stedet træde til og understøtte andre og vigtigere mennesker.
Derudover havde jeg jo gennem hele mit liv troet, at jeg var udødelig.
For det første følte jeg mig nu ikke længere udødelig. Mit liv havde værdi. Jeg var et vigtigt tandhjul, der skulle bruges til at få tingene til at køre rundt. Jeg udsatte mig ikke længere for ting, der var dumme og farlige.
Ja okay, det gjorde jeg så alligevel i nogle afsnit af ’Størst’, hvor jeg har hængt ud af en helikopter uden ordentlig sele og kørt rally med en mand med 180 kilometer i timen midt i en skov.
Men ellers!
For pludselig var mine behov underordnede. Jeg kunne ikke længere være egoistisk i min tilgang til livet, sådan som mennesker ellers har for vane.
Det handlede om, at det liv, jeg havde sat i verden, skulle have det så godt som muligt.
Og lige dér kunne jeg bruge de oplevelser, jeg havde med min far, til noget godt.
Da børnene var små, og jeg sagde, at jeg hentede dem klokken fire, så kom jeg klokken fem minutter i fire. Jeg er aldrig dukket stiv op til et forældremøde eller nogle andre steder, sådan som min far kunne finde på at gøre.
Der skal altid være styr på økonomien, regningerne skal betales. På den måde er vandet varmt i bruseren, og vi kan blive boende i huset.
Min far endte med at skyde sig selv som 57-årig. Min farfar døde af at ryge for mange cigaretter som 50-årig. Jeg har derfor som delmål at blive den første i tre generationer, der bliver 60 år.
Og jeg har lovet mine børn, at jeg bliver mindst 100.
MIN STØRSTE BEKYMRING
Det bekymrer mig helt vildt, at ingen må blive stødt over noget i dag.
Min største bekymring er, at vi dræber samtalen, før den er startet. At vi bliver for woke.
Vi er begyndt at betragte andres meninger, som vi er uenige med, som landsforræderi eller kætteri. Og det er forkert.
Og så for lige at starte et sted. Jeg er den samme person både på tv og uden for tv.
Helt grundlæggende har jeg, lige siden jeg blev castet første gang, ikke været andre end mig selv. Og så kan folk lide det eller ej.
Take it or leave it.
For mig er de sociale medier en forlængelse og en herlig måde at give mere af det, jeg mener om ting og sager.
Det kan være om klima, elbiler, Ukraine, Gaza og så videre. Og jeg bruger enormt lang tid på at skrive et opslag på Facebook.
En gang i mellem er mine opslag provokerende. Men det er aldrig en provokation for provokationens skyld. Selvom folk da har skrevet til mine redaktører på både DR og TV 2 igennem tiden og forlangt, at jeg blev fyret.
Ganske enkelt fordi de var uenige med mig – eller bare fordi at de følte sig provokeret.
Det har jeg et eksempel på.
Jeg lavede på et tidspunkt et opslag om dronning Margrethe. Hun havde i et interview med Politiken sået tvivl om, hvorvidt mennesker nu også var skyld i klimaforandringerne.
Når hun nu er folkets moralske kompas og etiske fyrtårn, så mente jeg, at den udtalelse var fuldstændig galt afmarcheret og ude af trit med videnskaben og tidsånden.
I min verden var det en dum – ja, lidt småfarlig og på sigt skadelig udtalelse. Jeg frygtede, at den ville blive taget imod med kyshånd af dem, der ikke ønsker at gøre noget for klimaet.
Jeg skal hilse og sige, at nogle folk blev rasende på mig.
Men jeg står nu ved, at jeg syntes, at det var dumt sagt, deres Majestæt, som jeg ellers nærer stor respekt for.
Enighed gør dum
Provokationer er i mine øjne helt grundlæggende det, som har drevet hele verden.
Hver gang vi er blevet stødt, så har vi forandret os som mennesker. Og det skal vi holde fast i.
Men det er netop det, der, efter min mening, er farligt ved denne her tid. Min største bekymring. Demokratiet er i fare.
Vi må helst ikke støde eller provokere nogen. Og hvis du havner i en shitstorm, så trækker du dig i stedet for at gå ind i en debat.
Jeg vil have lov til at have min mening. For der skal provokation, forundring og uenighed til, for at vi kan forandre os.
Det, der bekymrer mig mest, er, når folk siger, at alle sandheder og værdier er lige gode.
For det er de ikke.
Det skal være tilladt at insistere på, at nogle værdier bare er bedre end andre. Også danske værdier som lighed mellem kønnene, menneskerettigheder, demokrati, ytringsfrihed og så videre.
Og hvem skal så i sidste ende bestemme, hvad der er rigtigt og forkert?
Ja, det bliver jo så den norm, der kommer via alle mulige input i den efterfølgende debat.
Men jeg hader den der cancel culture, hvor man udstøder og udelukker nogen for at have sagt noget, der i deres øjne er forkert.
Det er jo en form for fascisme. Det er berufsverbot. En moderne bogafbrænding.
I jagten på kun at have alle de gode og rigtige meninger – alle de woke meninger – der risikerer man jo at gøre nøjagtigt det modsatte af, hvad man ønsker. At det til sidst bliver en ensretning af kun én tilladt mening.
At holde sig for ørerne og råbe: ”La la la la,” ligesom flodhesten Dolph, når man hører noget, man ikke er enig i, er ikke vejen frem. Så bliver vi som mennesker bare dummere.
Ja, jeg stikker snuden frem. Men det er altid gennemtænkt og forhåbentligt også ret sagligt.
Og ja, så kan det også godt være skarpt.